سیستم‌های اطفاء حریق خودکار برای کنترل و خاموش کردن حریق بدون دخالت انسان بکار می‌روند. نمونه‌هایی از این سیستم‌های خودکار عبارتند از سیستم‌های آب‌پاشی خودکار، اطفاء حریق گازی، و اطفاء حریق با ذرات آئروسل متراکم. وقتی که آتش‌سوزی در مراحل اولیه‌ی آن اطفاء می‌شود، خسارات جانی به حداقل خود می‌رسند، چه اینکه 93% از همه‌ی مرگ و میرهای مرتبط با حریق زمانی روی می‌دهند که آتش‌سوزی مراحل اولیه‌ی خود را پشت سر گذاشته است.

انواع سیستم‌های خودکار

امروزه گونه‌های مختلفی از سیستم‌های اطفاء حریق وجود دارد و هر یک، استانداردهای مخصوص به خود را دارند. به فراخور کاربردهای بسیار متنوعی که این سیستم‌ها دارند، تنوع خود آن‌ها نیز زیاد است. اما به طور کلی می‌توان سیستم‌های اطفاء حریق خودکار را در دو گروه طبقه‌بندی نمود که عبارتند از: سیستم‌های مهندسی شده و پیش مهندسی شده.

 سیستم‌های اطفاء حریق مهندسی شده برای موارد خاص طراحی شده و اغلب در تأسیسات بزرگی به کار می‌روند که در آن‌ها، سیستم مورد نظر برای یک کاربرد بخصوص طراحی شده است. به عنوان نمونه می‌توان به وسائل نقلیه‌ی دریایی و زمینی، اتاق‌های سرور، ساختمان‌های عمومی و خصوصی، خطوط رنگ‌کاری صنعتی، مخازن غوطه‌ورسازی و اتاق‌های سوئیچ برق اشاره کرد. سیستم‌های مهندسی شده از تعدادی عامل گازی یا جامد استفاده کرده و بسیاری از آن‌ها به طور خاص فرموله می‌شوند. حتی برخی از آن‌ها در حالت مایع نگهداری شده و بصورت گاز آزاد می‌شوند.

سیستم‌های اطفاء حریق پیش مهندسی شده از عناصر از پیش مهندسی شده استفاده می‌کنند تا نیازی به انجام کار مهندسی در ورای طراحی اولیه‌ی محصول وجود نداشته باشد. در راهکارهای صنعتی متداول از این دست، از یک عامل شیمیایی‌ تر یا خشک مانند کربنات پتاسیم یا مونوآمونیوم فسفات (MAP) برای حفاظت از فضاهای نسبتاً کوچکتری همچون تابلوهای توزیع، اتاق باتری، موتورخانه، توربین‌های بادی، کالاهای خطرناک و دیگر مکان‌های ذخیره‌سازی استفاده می‌شود. همچنین اخیراً برخی طراحی‌های مسکونی بوجود آمده‌اند که معمولاً از مه آب استفاده کرده و کاربردهای‌ مقاوم‌سازی را هدف می‌گیرند.

اجزاء سیستم اطفای حریق

برحسب تعریف، یک سیستم اطفاء حریق خودکار می‌تواند بدون دخالت انسان کار کند. برای دستیابی به این مهم، چنین سیستمی می‌بایست از ابزارهایی برای تشخیص، تحریک و رهاسازی برخوردار باشد. در بسیاری از سیستم‌ها، تشخیص از طریق وسایل مکانیکی یا الکتریکی صورت می‌پذیرد. در تشخیص مکانیکی از شناساگرهای مبتنی بر رابط‌های قابل ذوب یا لامپ‌های دمایی استفاده می‌شود. این شناساگرها به نحوی طراحی شده‌اند که در یک دمای مشخص، جدا شده و موجب شکل‌گیری کشش در یک مکانیزم رهاسازی گردند. در تشخیص الکتریکی از شناساگرهای حرارتیِ مجهز به خودبازگردانی استفاده می‌شود، اتصالاتی که در حالت عادی باز هستند و در صورت رسیدن دما به یک مقدار از پیش تعیین شده، بسته می‌شوند. این سیستم‌ها امکان عملکرد دستی از راه دور یا مستقیم را هم دارند. معمولاً جزء محرک یا از یک سیال تحت فشار همراه با یک شیرفلکه‌ی رهاسازی تشکیل شده است و یا در برخی از موارد یک پمپ الکتریکی این وظیفه را برعهده دارد. رهاسازی از طریق لوله کشی و نازل‌ها صورت می‌گیرد. طراحی نازل‌ها با توجه به عامل مورد استفاده و میزان پوشش مورد نظر انجام می‌شود.

عوامل اطفاء حریق

در گذشته‌های دور، آب تنها عامل اطفاء حریق به شمار می‌رفت. اگرچه امروزه هم از آب استفاده می‌شود، ولی استفاده از آن با محدودیت‌هایی روبروست. مهم‌ترین محدودیت در این زمینه آن است که مایع و رسانا بودن آب می‌تواند به اندازه‌ی خود حریق به اموال آتش گرفته آسیب وارد کند.

نگرانی‌ها در حوزه‌ی سلامتی و محیط زیست

عوامل اطفاء حریق شیمیایی، به رغم اثربخشی بالایی که دارند، بی عیب نیستند. در اوایل قرن بیست و یکم از تتراکلرید کربن به شکل گسترده‌ای به عنوان یک حلال پاکسازی خشک، یک عامل خنک‌سازی و یک عامل اطفاء حریق استفاده می‌شد. اما بعدها مشخص شد که تتراکلرید کربن می‌تواند اثرات ناگواری بر سلامت داشته باشد. از اواسط دهه‌ی 1960 میلادی، ماده‌ی هالون 1301 به عنوان عامل استاندارد صنعت برای محافظت از اموال با ارزش در برابر آتش‌سوزی به شمار می‌رفت. به عنوان یک عامل اطفاء حریق، هالون 1301 از مزایای متعددی برخوردار است از جمله اینکه به سرعت عمل می‌کند، ایمنی اموال را خدشه دار نمی‌کند و فضای اندکی برای نگهداری لازم دارد. عمده‌ترین ایرادات هالون 1301 عبارتند از تخریب لایه‌ی اوزون و مضر بودن بالقوه‌ی آن برای انسان. از سال 1987، 191 کشور دنیا پروتکل مونترئال را در زمینه‌ی مواد تخریب کننده‌ی لایه‌ی اوزون امضاء کردند. این پروتکل یک معاهده‌ی بین‌المللی است که برای محافظت از لایه‌ی اوزون با توقف تدریجی تولید برخی از موادی که گمان می‌رود مسئول تخریب این لایه باشند، طراحی شده است. از جمله‌ی این مواد، هیدروکربن‌های هالوژن‌دارشده بودند که اغلب در اطفاء حریق بکار می‌روند. در نتیجه، تولید کنندگان روی مواد جایگزین هالون 1301 و هالون 1211 (هیدروکربن‌های هالوژن‌دارشده) متمرکز شدند. همچنین برخی از کشورها گام‌هایی را برای اجباری کردن حذف سیستم‌های مبتنی بر هالونی که پیش از این نصب شده‌اند، برداشتند. آلمان و استرالیا اولین کشورهای دنیا بودند که این اقدام را الزامی اعلام کردند. در هر دوی این کشورها، بجز برخی موارد حیاتی، سیستم‌های مبتنی بر هالون بطور کامل برچیده شده‌اند. اکنون اتحادیه‌ی اروپایی نیز در صدد اجباری اعلام کردن برچیدن سیستم‌های مبتنی بر هالونی است که پیش از این نصب شده اند.

تاریخچه سیستم های اطفای حریق

اولین اختراع در حوزه‌ی اطفاء حریق در 10 فوریه‌ی 1863 و توسط شرکت آلونسون کرین (Alanson Crane) در ویرجینیا به ثبت رسید. اولین سیستم آب‌پاشی حریق توسط H. W. Pratt در سال 1872 ثبت اختراع شد. ولی اولین سیستم آب‌پاشی خودکار عملی در سال 1874 و توسط هنری اس. پارمالی (Henry S. Parmalee) از شرکت نیوهیون (New Heaven) در ایالات کانکتیکات آمریکا ابداع شد. او این سیستم را در کارخانه‌ی پیانویی که در مالکیت وی بود، نصب کرد.

سیستم‌های اطفای حریق مدرن

از اوایل دهه‌ی 1990، شرکت‌های سازنده موفق به توسعه‌ی جایگزین‌هایی کارآمد و ایمن برای هالون شده‌اند. این جایگزین‌ها عبارتند از FM-200 ساخت شرکت DuPont، هالورتون ساخت شرکت American Pacific، ترکیب FPC ساخت شرکت FirePro و سیال محافظت از حریق Novec 1230 ساخت شرکت 3M. بطور کلی، جایگزین‌های امروزی هالون در دو دسته‌ی عمده قرار می‌گیرند که عبارتند از هم‌نوع (عوامل اطفاء گازی) یا غیرهم‌نوع (فناوری‌های جایگزین). عوامل گازی هم‌نوع خود به دو گروه کلی دیگر طبقه‌بندی می‌شوند که عبارتند از هالوکربن‌ها و گازهای نجیب. عوامل غیرهم‌نوع نیز به مواردی همچون مه آب یا استفاده از سیستم‌های تشخیص دود هشداردهنده‌ اطلاق می‌شود.

منبع: wikipedia

آیین نامه عمومی ایمنی در تعمیرگاه های وسایط نقلیه

مقدمه :
به منظور تامین و ارتقاء سطح ایمنی و حفاظت نیروی کارشاغل درتعمیرگاههای وسایط نقلیه و همچنین صیانت نیروی انسانی و منابع مادی کشور مقررات این آیین نامه به استناد ماده 85 قانون کارجمهوری اسلامی ایران تدوین گردیده است.
فصل اول – مقررات عمومی
ماده 1 - این آیین نامه در خصوص کلیه تعمیرگاههای وسایط نقلیه وامثالهم لازم الاجرا است.
ماده 2- در محل تعمیرگاه باید فضای کافی برای توقف خودروها وجود داشته باشد.
ماده 3- دراطراف محل توقف خودرو باید فضای کافی برای ترددکارگران و عملیات وجود داشته باشد.
ماده 4- ورود افراد متفرقه به محوطه کارتعمیرگاه صرفا با اجازه مدیر تعمیرگاه یا نماینده او مجاز است.
ماده 5- تعمیرگاه ها باید مجهز به وسایل اعلام و اطفاء حریق مناسب باشد.
ماده 6- در محل شستشوی قطعات خودرو تعبیه سطل های شن به منظور اطفاء حریق الزامی است .
ماده 7- کف تعمیرگاه باید بدون حفره و چاله بوده وقابل شستشو ، دارای شیب مناسب و عاری از چربی و روغن باشد.
ماده 8- کف تعمیرگاه باید به گونه ای باشد که تحمل وزن دستگاهها و ماشین آلات موجود و همچنین لرزشهای ناشی از آنها را داشته باشد.
ماده 9-سقف کارگاه باید متناسب با نوع خودرو و تجهیزات نصب شده در آن باشد.
ماده 10 - در مجتمع های تعمیرگاهی متصدی هر واحد در محدوده کار خود مسئول اجرای مقررات این آئین نامه می باشد و درفضاهای کار مشترک ،مسئولیت با تمامی متصدیان است.
ماده 11 - درمجتمع های تعمیرگاهی با مالکیت واحد که اجرای قسمت های مختلف کار به پیمانکاران مختلف محول گردیده است، هر پیمانکار جزء در محدوده پیمان خود مسئول اجرای مقررات این آئین نامه بوده و مالک مسئول نظارت و ایجاد هماهنگی بین آنها خواهد بود .

ماده 12 - انجام همزمان عملیات مختلف تعمیراتی بر روی یک خودرو ممنوع است.
ماده 13 -کلیه متصدیان و شاغلین واحدهای تعمیرگاهی باید دارای پروانه مهارت و گواهینامه آموزشی معتبر باشند.
ماده 14 -انجام کلیه عملیات تعمیر ،تنظیم و آزمایش قطعات خودرو صرفاً توسط افراد ماهر و با رعایت نکات ایمنی مجاز است.
ماده 15 - مسیر تردد ،محل های توقف ، نصب تجهیزات و حضور مشتریان و یا افراد متفرقه می بایستی با خطوطی مشخص از یکدیگر مجزا گردد.
ماده 16 - استفاده از هوای فشرده برای نظافت قطعات خودرو،ابزار و سطوح کار و لباس کار ممنوع است.
ماده 17 - اعمال نا ایمن، غیر مرتبط با کار، خودسرانه و شوخی در کارگاه ممنوع است.
ماده 18 - کلیه امور تعمیراتی بر روی سیستم های گاز سوز باید توسط افرادی که آموزش های لازم رادر این زمینه دیده باشند ،انجام شود.
ماده 19 - تعمیرکاران سیستم های گاز سوز باید علاوه بر تجهیز به وسایل حفاظت فردی مناسب از دستکش های ضد برودت نیز استفاده نمایند.
ماده 20 - کلیه دستگاههای تعمیر گاهی باید دارای لوح شناسائی حاوی مشخصات فنی از طرف شرکت سازنده باشد.
ماده 21 - کلیه تجهیزات ،ابزارآلات و وسایل تعمیر گاهی باید در فواصل زمانی معین مورد بازبینی قرار گیرد.
ماده 22 - هرگونه تغییر در تجهیزات به گونه ای که آنرا از استاندارد یا طراحی اصلی کارخانه سازنده خارج نماید ، ممنوع است.
فصل دوم – مقررات اختصاصی
الف- مکانیکی:
ماده 23 – ابزار کار،تجهیزات و روش کار باید متناسب با نوع کار بوده و استفاده از ابزار آلات مستعمل ، فرسوده ،شکسته و معیوب ممنوع می باشد.

ماده 24 -برای جا بجایی و انتقال موتور ماشین ، گیربکس و سایر قطعات حجیم و سنگین باید از وسایل مکانیکی مناسب استفاده شود.
ماده 25 - پس از بلند کردن خودروی مورد تعمیر توسط جک، جرثقیل ، بالابر و قبل از شروع، استفاده از خرک فلزی برای تثبیت کامل خودرو الزامی است.
ماده 26 - بکاربردن هرگونه قطعات اضافی برای افزایش ارتفاع جک و خرک ها برای بالابردن خودرو ممنوع است.
ماده 27 - دستگاههای جک ستونی باید دارای تجهیزاتی باشند که ضمن تثبیت صفحه جک در ارتفاع مناسب از سقوط ناخواسته آن جلوگیری بعمل آورد .
ماده 28 - میزان بار قرار گرفته بر روی جک باید متناسب با توان جک بوده و دارای سیستمی باشد که در صورت اضافه بار، از عملکرد دستگاه ممانعت بعمل آورد.
ماده 29 - دستگاههای جک ستونی باید مجهز به سیستم هشدار دهنده صوتی و نوری در هنگام بالا و پایین رفتن باشد.
ماده 30 - فقط تعمیرکاری که در حال تعمیر خودرو می باشد حق حضور در زیر جک ستونی را دارد و تردد و تجمع سایر کارگران در زیر جک ممنوع است.
ماده 31 - در هنگام استفاده از جک های ستونی قرار گرفتن شخص بر روی جک و یا داخل خودرو ممنوع است.
ماده 32 - انواع جک های بالابر خودرو باید بگونه ای طراحی شود که خودرو را به صورت یکنواخت بالا و پایین ببرد.
ماده 33 - قبل از پایین آوردن صفحه جک باید از عدم حضور افراد در زیر جک مطمئن گردید.
ماده 34 - کپسول حاوی گاز کولر بایستی در محلی نگهداری شود که از حرارت ،تابش مستقیم نور خورشید ، رطوبت ، ضربه و فشار محافظت گردد.
ماده 35 - قبل از جدا کردن و یا تعمیر لوله های سوخت بایستی سوخت داخل لوله کاملا تخلیه گردد.
ماده 36 - کلیه عملیات تعمیراتی برروی مخازن سوخت گاز بایستی پس از تخلیه کامل گاز مخزن صورت پذیرد.

ب- چاله سرویس:
ماده 37 - روشنایی داخل چاله سرویس باید از نوع ثابت بوده به نحوی که کارگر از دیدکافی برخوردار باشد.
ماده 38 - نصب آستانه در اطراف دهانه چاله سرویس به منظور جلوگیری از سقوط خودرو به داخل چاله سرویس الزامی است.
ماده 39 - قرار دادن و انبار کردن وسایل و اشیاء غیر ضرور در داخل چاله سرویس ممنوع است.
ماده 40 - بدنه چاله سرویس باید از مصالحی ساخته شود که به آسانی قابل شستشو و نظافت باشد.
ماده 41 -کف چاله سرویس باید دارای کفشوی ودریچه تخلیه فاضلاب باشد.
ماده 42 - قراردادن مواد قابل اشتعال و انفجار در داخل چاله سرویس ممنوع است.
ماده 43 - محل قرار گیری کمپرسور هوا باید مجزا از چاله سرویس باشد.
ماده 44 - ابعاد چاله سرویس باید طوری طراحی شود که کارگر در زمان ورود و خروج یا حرکت در زیر خودرو با بدنه آن برخورد نکند.
ماده 45 - دهانه چاله سرویس باید مجهز به درپوش مناسب باشد.
ماده 46 - به منظور ورود و خروج کارگران به داخل چاله سرویس باید در هر دوطرف اقدام به تعبیه پلکان مناسب نمود .
ماده 47 - نصب آینه برای جلوگیری از انحراف خودرو در جلوی چاله سرویس الزامی است .
ماده 48 - مخزن تخلیه روغن باید دارای شیر تخلیه و لوله انتقال روغن سوخته باشد.
ج – باطری سازی:
ماده 49 - در کارگاه باطری سازی هنگام آماده سازی مایع باطری باید اسید به آب و به صورت قطره ای افزوده گردد.
ماده 50 - در کارگاه باطری سازی جهت تهیه آب باطری می بایست تهویه موضعی مناسب در نظر گرفته شود. گاز و خطرات ناشی از آن ابتدا قطب منفی و سپس قطب مثبت جدا گردد، ضمناً هنگام نصب نیز ابتدا قطب مثبت و سپس منفی متصل گردد.

ماده 52 - ظروف نگهداری و انتقال اسیدها باید به در مقابل خوردگی مقاوم و در مقابل ضربات وارده از استحکام کافی برخوردار بوده و دارای بر چسب مشخصات باشد.
ماده 53 - ایجاد جرقه و یا شعله در مجاورت باطری بدلیل وجود گازهای قابل اشتعال و انفجار ممنوع است.
ماده 54 - آزمایش میزان شارژ باطری از طریق برقراری اتصال کوتاه قطبهای مثبت و منفی آن ممنوع است.
د – پنچرگیری:
ماده 55 - محل نصب کمپرسور هوا باید به گونه ای باشد که کارگران در معرض آلودگی صوتی قرار نگیرند.
ماده 56 - شیر تخلیه کمپرسور هوای فشرده باید بطور متناوب باز شده و سوپاپ اطمینان و فشار سنج آن کنترل گردد.
ماده 57 - اتوی پنچرگیری بایستی مجهز به سیستم ترموستات برای تنظیم دمای لازم باشد.
ماده 58 - قبل از خارج نمودن بچه رینگ، بایستی باد لاستیک به طور کامل تخلیه گردد.
ماده 59 - هنگام تعویض لاستیک باید تدابیر لازم برای جلوگیری از جابجائی ناگهانی خودرو در نظر گرفته شود.
ماده 60 - درهنگام کار با دستگاههای لاستیک در آرو پنچرگیر، باید از درگیری اعضای بدن با فکین و قطعات دستگاه ممانعت بعمل آید.
ماده 61 - هنگام کار بر روی بچه رینگ و تخلیه و یا تنظیم تراکم باد بایستی از حفاظ مناسب به منظور جلوگیری از پرتاب بچه رینگ استفاده کرد.
ماده 62 - تعویض یا تعمیر رینگ های مستعمل ، شکسته ، جوشی و دارای هر گونه نقصی باید فقط توسط افراد با تجربه انجام گیرد.

ماده 63 - باز و بسته کردن پیچ ومهره های چرخ ها بایستی به صورت ضربدری صورت پذیرد و پس از شل شدن رینگ اقدام به باز نمودن کامل مهره ها نمود.
ماده 64 - در هنگام بالانس چرخ بایستی قاب حفاظتی دستگاه بر روی چرخ قرار گیرد.
ماده 65 - برداشتن قاب حفاظتی دستگاه بالانس چرخ قبل از توقف کامل دستگاه ممنوع است.
فصل سوم – سایر مقررات
ماده 66 - انبار کردن مواد و لوازم یدکی ، قطعات فرسوده و ضایعاتی ، کارتن ها و جعبه ها برروی سقف ،چاله سرویس و همچنین در محوطه تعمیرگاه ممنوع است.
ماده 67 - کلیه وسایل و تجهیزات مورد استفاده د رتعمیرگاه باید در محل مناسب قرار داشته باشد .
ماده 68 - روشن گذاشتن موتورهای احتراقی در محیط های بسته تحت هر عنوان ممنوع است.
ماده 69 - استعمال دخانیات ، افروختن آتش و شعله باز به عنوان گرمایش و همچنین استفاده از بخاریهای غیر استاندارد در داخل کارگاه ممنوع است.
ماده 70 - ظروف بنزین ، روغن و دیگر مواد قابل اشتعال باید در مکانی نگهداری شوند که از حرارت ، شعله ،جرقه و ضربه محفوظ باشند.
ماده 71 - ظروف نگهداری مواد قابل اشتعال باید در بسته و مستحکم بوده و در برابر حرارت ،شکستن و یا سوراخ شدن مقاوم باشد.
ماده 72 - استفاده از مواد قابل اشتعال جهت شستشوی قطعات خودرو ،اعضای بدن ، لباس کار و کف و دیواره کارگاه ممنوع می باشد.
ماده 73 - بدنه کلیه وسایل و تجهیزات فلزی و همچنین تاسیسات الکتریکی باید به سیستم اتصال به زمین موثر تجهیز شود.
ماده 74 - قبل از انجام عملیات جوشکاری باید مواد قابل اشتعال و انفجار را از محل کار خارج نمود.
ماده 75 - در زمان انجام عملیات جوشکاری، صافکاری ، نقاشی و مکانیکی بایستی نسبت به جداکردن بست های باطری اقدام نمود.
ماده 76 - در عملیات جوشکاری استفاده از مولدهای استیلن غیر استاندارد ممنوع است.

ماده 77 - برای روشن کردن سر پیک جوشکاری باید از فندک مخصوص آن استفاده نمود.
ماده 78 - جوشکاری باک و مخازن مواد قابل اشتعال و انفجار بدون رعایت اصول ایمنی جوشکاری ممنوع است.
ماده 79 - استفاده از تنگ یاگیره برای اتصال شیر آلات کپسول ها تحت هر شرایطی ممنوع است.
ماده 80 - برای شاسی کشی خودرو بایستی از تجهیزات ایمن و متناسب با نوع کار استفاده نمود.
ماده 81 - دستگاه های شاسی کش قلاب دار باید مجهز به شیطانک باشد.
ماده 82 - اتاق رنگ بایستی مجهز به پرده آب و تهویه موضعی باشد ، به نحوی که ذرات رنگ در محیط پراکنده نشود.
ماده 83 - کارگاه رویه دوزی بایستی دارای تهویه موثر برای خروج بخارات و گازها بوده و استفاده از بنزین و دیگر مواد قابل اشتعال به عنوان رقیق کننده چسب ممنوع است.
ماده 84 - شیلنگ های انتقال آب در کارواش ها باید ازنوع فشار قوی باشد.
ماده 85 - بست و کلیه متعلقات شیلنگ های آب تحت فشار بایستی متناسب با نوع کار و فشار آب باشد.
ماده 86 - انجام کلیه امور تعمیراتی خودرو در معابر عمومی ممنوع است.
ماده 87 - ورود و نگهداری حیوانات در داخل تعمیرگاه مطلقاَ ممنوع است.
ماده 88 -مسئولیت اجرای مواد مندرج در این آیین نامه با کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هرگونه حادثه در محل کارگاه که به دلیل عدم رعایت این مواد باشد علاوه بر جرائم متعلقه قانونی مکلف به جبران خسارت زیان دیده می باشد.
این آیین نامه مشتمل بر 3 فصل و 88 ماده به استناد مواد 85 و 91 قانون کار جمهوری اسلامی ایران در جلسه مورخ  1387/5/4 شورایعالی حفاظت فنی مورد تصویب و در تاریخ 1387/5/8 به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی رسیده است. 

سازمان های آتش نشانی در سراسر کشور و یا شرکت های تولید کننده و فروشنده سیستم های اطفای حریق اسپرینکلر در سطح کشور می توانند در جهت ارتقاء دانش و اطلاعات مردم نسبت به فرهنگ سازی ایمنی حریق و اهمیت نصب و نگهداری سیستم های اطفای حریق به وسیله تریلرهای متحرک ویژه آموزش شهروندان اقدام نمایند.

  با نصب سیستم اطفای حریق اتوماتیک اسپرینکلر ، همیشه یک آتش نشان آماده جهت مقابله با آتش سوزی در خانه ، محل کار خود داشته باشید.

در صورت شروع آتش سوزی در یک ساختمان ، آتش نشانان در بهترین حالت ممکن در زمانی کمتر از 4 دقیقه پس از اطلاع به آنها در محل آتش سوزی خواهند بود ، ولی با نصب سیستم اطفای حریق اتوماتیک اسپرینکلر می توان در کمتر از 1 دقیقه عملیات اطفای حریق توسط آتش نشان ویژه ساختمان شما شروع و نسبت به خاموش کردن و کنترل آتش و خسارات اقدام نماید.

دریافت

در تصویر بالا آتش سوزی دو اتاق شبیه سازی شده است. اتاق سمت چپ مجهز به سامانه خاموش کننده اتوماتیک (اسپرینکلر) بوده و اتاق سمت راست فاقد تجهیزات اطفایی اتوماتیک می باشد. آتش سوزی می تواند در کمتر از 3 دقیقه در یک اتاق به اوج خود برسد و همه اشیاء و موجودات زنده در محیط را نابود نماید. بر اساس استاندارد NFPA1710 حداقل زمان مورد نیاز جهت رسیدن خودروهای عملیاتی به محل آتش سوزی  4 دقیقه می باشد و همان طور که در تصویر مشاهده می نمایید ، در صورتی که آتش نشانان بتوانند حتی کمتر از 4 دقیقه به محل برسند با تصویر سمت راست روبرو خواهند شد. ولی اگر ساختمان مجهز به سامانه های خاموش کننده اتوماتیک اسپرینکلر بوده باشد محل مورد نظر با کمترین خسارت ممکن روبرو خواهد شد.

دریافت